Σημεία των καιρών ή κατάντια;

Καλησπέρα σας, καλωσήρθατε, πάμε σιγά-σιγά...

Έτσι ξεκινάμε λοιπόν, δανειζόμενοι λόγια γνωστού λαϊκού αηδού. Αφορμή αυτού του βήματός μου στον έξω κόσμο ήταν τα χθεσινά επεισόδεια με την τραγική κατάληξη στην Παιανία. Αν πάρει κανείς και δει τις εφημερίδες του περασμένου αιώνα με έκπληξη θα παρατηρήσει ότι τα ίδια προβλήματα που βασανίζανε τον ελληνικό λαό ήταν τα ίδια. Πορείες, διαμαρτηρίες, απεργίες, αμφιβολίες για την ποιότητα της νεολαίας και εγκλήματα ήταν τα ίδια με σήμερα, με τις ανάλογες προσθήκες του 21ου αιώνος βέβαια. Και πάντα προσπαθούσαν να βρουν υπάιτιους και να ρίξουν τις ευθύνες πρώτοι τι ευθύνες.

Παρατηρήσαμε για μια ακόμη φορά τους γνωστούς μετασεισμούς στα παράθυρα των ειδήσεων, στα ραδιόφωνα και στις στήλες των εφημερίδων την προσπάθεια να βρουν ποιός είναι ο υπεύθυνος αυτής της τραγικής κατάληξης, κάνοντας αγώνα δρόμου για το ποιός θα επιρίψει τις πιο πολλές ευθύνες. Ευθύνες της αστυνομίας, ευθύνες της πολιτείας, ευθύνες των συνδέσμων... Όπως πάντα όμως κανείς δεν βλέπει την δική του την καμπούρα, παρά σχολιάζει την καμπούρα του γείτονα όπως έλεγε κάποτε (δυστιχώς) ο σοφός λαός μας.

Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που κάποιοι αποκαλούν μοίρα, αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι με την γέννηση ενός παιδιού μπορείς να προδιαγράψεις την πορεία του στην ζωή. Ποιος από εμάς έχει πάει σε μαιευτήριο και έχει πει "Αυτός θα γίνει επιχειρηματίας, αυτή ιερόδουλη, αυτή έμπορος, αυτός δολοφόνος" κ.τ.λ. Και έρχομαι στο επίμαχο ερώτημα: Δολοφόνος είναι αυτός που κάνει την πράξη ή αυτός που είναι ηθικός αυτουργός; Το σοβαρότερο έγκλημα είναι η πράξη ή αυτά που οδήγησαν στην συγκεκριμένη πράξη; Πως μπορείς να έχεις απαιτήσεις από κάποιον όταν εσύ ο ίδιος έχεις κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να τον οδηγήσεις στο συγκεκριμένο έγκλημα; Όταν του δείχνεις καθημερινά από την ημέρα που γεννιέται ότι αυτά τα εγκλήματα παραμένουν ατιμώρητα, πως θες εσύ να σφυρηλατήσει χαρακτήρα ούτως ώστε να αποτρέψει ένα βίο εγκλήματος;

Μήπως τελικά ισχύει αυτό που άκουσα σήμερα σε αθλητικό ραδιόφωνο επί του θέματος; "Παθαίνουμε αυτά που μας αξίζουν, σκ@τ@ στα μούτρα μας". Έτσι μας παρέδωσαν αυτό τον τόπο, ίδια και χειρότερα θα τον παραδώσουμε και εμείς στις επόμενες γεννιές. Ο ωχαδερφισμός που μας διακατέχει άλλωστε είναι πιο έντονος από ποτέ.

to be continued...