Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά...

...Ρίξαμε ανάποδη ζαριά λέει το άσμα. Είναι πραγματικά υπέροχο πως κάποιες μικρές αποφάσεις αποβαίνουν να είναι απίστευτα οδυνηρές και αντίστροφα όταν εν τέλει ζεις μεγάλες στιγμές!

Πάντα ήμουν υπέρμαχος της απλότητας και συνέχεια λοξοδρομώ από την στράτα μου με όλα αυτά που τραβάω μια ζωή. Τις τελευταίες μέρες άρχισα σιγά σιγά να θυμάμαι κάποια πράγματα που δεν θα έπρεπε ποτέ να λησμονήσω. Ας είναι καλά το φτωχομπούζουκό μου εκεί στον Ψηλορείτη. Είναι απίστευτο που μπορεί να φτάσει κάποιος όταν έχει το κατάλληλο άτομο δίπλα του. Να ξεκινάς οπλισμένος μόνο με την σιγουριά που σου προσδίδει η παρουσία του και μόνο δίπλα σου.  Ακόμα και οι χειρότερες εμπειρίες στην ζωή τότε γίνονται μαθήματα και οι πραγματικά υπέροχες στιγμές αποκτούν μεγαλύτερη αξία γιατί τις κρατάς γερά σαν φυλακτό και οδηγό για μεγαλύτερα πράγματα. 

Το παρακάτω ποιηματάκι είναι αφιερωμένο σε ένα άτομο που το λατρεύω με όλη μου την φυσική και ψυχική υπόσταση:
----------------------------------------------------------------------------------------

Είναι θολή η κρίση μας, μελαχροινό μου αστέρι
σε μονοπάτια αδιάβατα πολλές φορές πηγαίνει.
Εγκλήματα έκανε πολλά εις βάρος της καρδιάς μας
κι η δόλια από κακοτοπιά, προς τον χαμό διαβαίνει.

Ευχή, κατάρα, προσευχή κι όρκο βαρύ σου κάνω
πως αν η δόλια δεν σωθεί, πρώτα θε να πεθάνω.
Να πάω πρώτος στον χαμό, να πάω στον βαρκάρη
να τον επαίξω δυο μπηχτές, εσένα πριν αποκάνει.

Μα είν'η κράση μας γερή και τον καημό τον σβήνει
κι όσο κι αν κλαίει και πονεί, τη γη δεν την αφήνει.
Ως έχει μάθει να πονά, ξέρει και ν'αγαπάει
και τούτο το συναίσθημα όλα τα ξεπερνάει.

Όσο κι αν ζούμε χωριστά, πρόβλημα δεν θωρούμε
γιατί στην σκέψη σίγουρα εμείς θα ανταμούμε.
Κι όσο περνάει ο καιρός, διαβαίνει κι η ζωή μας
λόγια χαράς, γλυκόλογα, μαζί θα ξαναπούμε. 

Καληνύχτα σας...

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για μια καληνύχτα από ένα νανούρισμα του Μάνου Χατζιδάκη

Μάνος Χατζιδάκης - Νανούρισμα (από τον ματωμένο γάμο)
--------------------------------------------------------------

Νάνι το παιδί μου νάνι
που δεν ήθελε νερό
τ' άλογο μας το μεγάλο.

Αχ καρδούλα μου ποιος ξέρει
τι να λέει το ποταμάκι
στο λιβάδι το χλωρό.

Νάνι το νερό το μαύρο
μες στα πράσινα χορτάρια
που ψιλό τραγούδι πιάνει.

Νάνι την τριανταφυλλιά μου
που τη γης δακρυοποτίζει τ' άλογο μας το καλό.

Τ' έχει πόδια λαβωμένα
τραχηλιά κρουσταλιασμένη
τ' έχει έν' ασημένιο λάζο
καρφωμένο μες στα μάτια.

Μόνο μια φορά σαν είδε τ' αντρειωμένα τα βουνά
εχλιμίντρισε κι εχάθη στα νερά τα σκοτεινά.

Αχ πού πήγες άλογό μου που δεν ήθελες να πιεις,
αχ μαράζι μες στο χιόνι. Νάνι το γαρούφαλό μου
που τη γης δάκρυο ποτίζει, τ' άλογό μας το καλό.

Μην έρχεσαι μη μπαίνεις, το παρεθύρι κλείστο
με φυλλωσιές ονείρου, μ' όνειρα φυλλωσιάς.
Κοιμάται το παιδάκι μου, σωπαίνει το μωρό μου.

Αχ πού πήγες άλογό μου που δεν ήθελες να πιεις,
άλογο της χαραυγής.
-------------------------------------------------------

Γράμμα σε ένα ποιητή

Το παράτησα το κατάστημα πολύ καιρό, ακούσια μεν, αδικαιολόγητα δε. Περιπλανώμενες σκέψεις είναι αυτές άλλωστε, ότι θέλουν κάνουν.

Αυτό που λατρεύουμε οι πιο πολλοί στο όλο θέμα googling είναι ότι σου βγάζει καμιά φορά αναπάντεχα αποτελέσματα. Σε μία απο αυτές τις αναζητήσεις μου έπεσα επάνω στο ακόλουθο ποίημα.

Σε πολλούς είναι γνωστό από το τραγούδι του Ζερβουδάκη "Γράμμα σε ένα ποιητή". Το ακριβές ιστορικό του είναι ότι όταν ο ποιητής Καίσαρ Εμμανουήλ σε μια επιστολή του ανέφερε στον ποιητή Καββαδία "Φαίνεται πια πως τίποτα -τίποτα δεν μας σώζει...", ο δεύτερος μεγαλούργησε και του απάντησε με το συγκεκριμένο ποίημα. Απολαύστε το:

==============================================

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.
=================================

Απλά καταπληκτικό. Μπορεί μια εικόνα να αξιζει όσο χίλιες λέξεις αλλά κάποιες φορές
όταν οι λέξεις προσπαθούν να εξωτερικέψουν την ψυχοσύνθεση μιας στιγμής ή ενός συναισθήματος , το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Αυτά για αρχή, επιστροφή
στο διάβασμα τώρα.

Η κληρονομιά μας σε αυτή την ζωή είναι πως θα σε θυμούνται...

Θυμάμαι σε μια συζήτηση μεταξύ αλκοολοποσίας, την απορία που είχε εκφράσει ο πατέρας μου σε ένα θείο μου, "Αν θα κάνει κανείς από τους απογόνους μας αυτά που κάνουμε εμείς". Φυσικά τα ακριβή λόγια δεν ήταν αυτά, αλκοολοποσία γαρ, αλλά σε γενικές γραμμές καταλάβατε τι εννοώ. Η απάντηση ήταν σοφή από τον θείο. Έχει δει ότι το μάτι μας γυαλίζει, "Μην στεναχωριέσαι, θα έρθει και η δική τους σειρά".

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!!! Έχω ζήσει πολύ μεγάλες και ωραίες στιγμές στα πιο απίθανα μέρη. Αν υπάρχει κάτι που μου έχουν μάθει καλά είναι να γλεντάω. Όπως λέει και το άσμα του μεγάλου Στράτου " Στου παράδεισου την πόρτα σε ρωτάνε πρώτα κι αν δεν γλέντησες ποτέ σου μέσα δεν θα μπεις". Και όντως απλά περιμένουμε την σειρά μας, δυστιχώς ή ευτυχώς ένας ένας εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο και θα έρθει η δική μας η σειρά να γίνουμε ενεργά μέλη των οικογενειών μας, να παίρνουμε εμείς τα βουνά και τα λαγκάδια.

Βέβαια το γεγονός ότι έχω μάθει να περνάω καλά έχει και μερικά drawbacks. Ξέρω ότι πολλές φορές γίνομαι βάρος ή φέρομαι παράλογα ακόμα και στις πιο απλές κρασοκατανύξεις. Θέλω πάντα το κάτι παραπάνω, θέλω να είμαι όσο πιο οργανωμένος γίνεται. Έχω ξεφύγει από τα συμβατά όρια του απλού και φαίνεται λίγο εξωγήινο σε πολλούς. Δεν βαριέσαι, σε όποιον αρέσουμε, στους άλλους ξύδι :P

Έχω πολύ καιρό να ανέβω στο ησυχαστήριο, πρέπει να μερημνίσω να πάω...

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Ρε απατεώνες, θα βγάλετε κανένα μεταπτυχιακό της προκοπής;;;;;

Επάνω στο σερφάρισμα σήμερα, έπεσα επάνω σε δύο πολύ σημαντικά 
ζητήματα:

1)Τοι top 100 των site που επισκέπτονται οι Έλληνες και
2)Τα μεταπτυχιακά προγράμματα που υπάρχουν στην Ελλάδα

Όσων αφορά το internet, ενδεικτικά θα πω ότι κλασσικά πρώτο είναι το 
google.gr 
καθότι ξέρουμε τι και που να ψάξουμε (τρομάρα μας), ακολουθούν yahoo, msn,
google.com και youtube στην πρώτη πεντάδα με το rapidshare.com έκτο (όλοι γνήσια τα παίρνουμε βλέπω). Φαίνεται από την 12η θέση όπου είανι το thegreekz.com. 
Ακολουθούν διάφορα site παροχών internet, αθλητικών κ.τ.λ. Το Bitefight 
στην 58η και, όπα, 
τι έχουμε εδώ, στην 77η θέση το bourdela.com το οποίο αφορά τους οίκους ανοχής Ελλάδος!
Το καλό;, αφήνει πίσω του τα site των Πανεπιστημίων και διορισμών :p

Εκτενή αναφορά άλλη φορά.

Φλέγον ζήτημα No2:
Κοιτούσα τα μεταπτυχιακά που να έχουν ενασχόληση με το τμήμα μου και παρατήρησα
ότι απλά δεν υπάρχουν. Καλά ρε απατεώνες, έχετε 10.000 μεταπτυχιακά για οικονομία και διοίκηση και δεν έχετε ούτε ένα για τις τεχνολογικές καινοτομίες; Για αυτό δεν πρόκειται να πάει μπροστά αυτή η χώρα! Οι ανθρωπολόγοι λένε ότι η νέα γενιά ανθρώπων μετά τον homo sapiens θα είναι οι homo automaticus. Για τους Έλληνες δεν ισχύει αυτό, εμείς θα έχουμε τον homo economicus να σώσει τον κόσμο. Homo ilithius είμαστε με φαίνεται...

"Ζήτησέ μου το φως απ' τα μάτια μου να στο δώσω..."

"...Ζήτησε μου την γη με τους όμους μου να σηκώσω"

Ευτύχησα μέχρι στιγμής στην ζωή μου να αποκτήσω μερικούς πολύ μεγάλους
και καλούς φίλους, κάποιοι από τους οποίους όμως έφυγαν μακριά. Έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές μαζί και το πιο πιθανό είναι να ζήσουμε και πολλές άλλες. Στο χέρι μας είναι άλλωστε!

Η τύχη-μοίρα πείτε το όπως θέλετε έφερε δύο τεράστια κεφάλαια της ζωής μου στην ίδια πόλη. Και μαντέψτε ποιος θα πάει να τα κάνει όλα άνω-κάτω!!! Θα κατηφορίσω λοιπόν για την Πρωτεύουσα για να μάθω σε αυτούς που ζούνε κάτω από τα Τέμπη πως χορεύεται η ζεϊμπεκιά και το τσιφτετέλι, τι σημαίνει γλέντι με ΟΛΑ του τα παρελκόμενα καθώς και γιατί νανανα να να δεν είμαι καλά στα μυαλά μου!

Συνομιλία με το μπουζούκι μου στον Πειραιά:

-"Έρχομαι"
-"Ωραία, σε ποιά μπουζούκια να κλείσω να πάμε;;;"

και πάμε για μια ακόμα φορά: "Νύχτα ξελογιάστρα, νύχτα όμορφη..."

"Λευτεριά στους ανέμους ζητάω..."

"Έχω πάψει να είμαι θνητός"

Ααααχχ, με έπιασε πάλι το αμπαλαέο μου. Ελάχιστα πράγματα είναι ικανά να με κάνουν να δακρύσω σε αυτή την ζωή και για μια ακόμα φορά έπεσα πάνω σε ένα από αυτά.
Όταν είχε κάνει πριν μερικά χρόνια ένα τηλεοπτικό διαφημιστικό το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας για την γιορτή της των Αρχαγγέλων, είχε χρησιμοποιήσει ένα καταπληκτικό άκουσμα το οποίο άρχισα να ψάχνω μανιωδώς για να το βρω. Ήταν ο "Ήλιος Θεός" του Μιχάλη Νικολούδη. Απλά καταπληκτικό... Έπεσα επάνω σε ένα βιντεάκι για 
τον Κώστα Ηλιάκη, τον Ίκαρο που σκοτώθηκε στην αιώνια σκακιέρα 
του Αιγαίου. Τίποτα άλλο επι του παρόντος,
τα μυαλά μου άρχισαν να ξαναπονάνε.

Ειδησεογραφικό ανάγνωσμα

"Μπερδεμένος πιγκουίνος ξεστράτισε 5.000 χιλιόμετρα"

Ένας αποπροσανατολισμένος πιγκουίνος του Μαγγελάνου άφησε άφωνους τους επιστήμονες όταν εμφανίστηκε στις ακτές του Περού, γύρω στα 5.000 χιλιόμετρα μακριά από το παγωμένο σπίτι του στη νότια Χιλή.

Ρε μήπως το κομάντο είδε το happy feet και θέλησε και αυτός να σώσει το είδος του από τους κακούς ανθρώπους; Πάντα το έλεγα ότι ο κινηματογράφος πειράζει...
-------------------------------------------------------------------------------
"Τουλάχιστον ένα δισ. άνθρωποι θα μεταναστεύσουν έως το 2050 λόγω των κλιματικών αλλαγών"

Βρε η Χαλκιδική να είναι καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε να... κουμπουριαστούν!
-------------------------------------------------------------------------------------
"Αστρο του Γαλαξία μας είναι αρχαίο σχεδόν όσο και το Σύμπαν"

Μην το μάθει αυτό ο Λιακό (sic) και έχουμε κι άλλα τρεχάματα τώρα!
-----------------------------------------------------------------------------
"Το Χόλιγουντ κόβει το τσιγάρο σε ταινίες για όλη την οικογένεια"

Και εμείς τι θα γίνουμε ρε, στο κλέψιμο θα το γυρίσουμε; Υποκριτές άνθρωποι,
τι περιμένεις...
------------------------------------------------------------------------------
"Αντίστροφη μέτρηση για 93.071 υποψηφίους των Πανελλαδικών Εξετάσεων"

Ναι τα καημένα μου, αφού από το άγχος τους πήγαν και την πέσανε όλα στις παραλίες. Μέσα στο άγχος σου λέω...

"Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό;"

"Με μιάς θαρείς κι απ'την καρδιά μου ξέκοψε, κι αυτή την στιγμή που πλημμυρίζω χαρά, ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ'έπνιξε, φυλάξου για το τέλος θα μου πεις..."

Το υπέροχο αυτό άκουσμα του Παπάζογλου περιέργως με συνοδεύει σε διάφορες περιόδους της ζωής μου, κατά ένα πολύ παράξενο τρόπο, με ακολουθεί και τώρα. "Θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό", ούτως ή άλλως ξέρουμε να πληρώνουμε τα λάθη μας.

"Κι όλπιζα να λησμονηθούν οι πόνοι που με κρίνουν
κ' εγώ θωρώ χειρότεροι και πλιά βαριοί απομείναν.
Κι όσο μακραίνω απ'την φωτιά, θωρώ πως πλιά με καίγει
κι ο Πόθος με χειρότερα άρματα με παιδεύγει.
Αυτός λαβώνει από κοντά κι από μακριά σκοτώνει
κι ώστε να φεύγω, να γλακώ, με τα φτερά με σώνει.
Ολημερνίς την στόρισην κείνης οπου με κρίνει
μου βάνει μες τον λογισμόν, κ' εκεί μου την αφήνει.
Κι α' θέσω ν'αποκοιμηθώ, τα μάτια μου ως καμνύσουν
μου δείχνει πως τα χείλη της σκυφτού' να με φιλήσουν"

Από τον Ερωτόκριτο του Βιντσέντζου Κορνάρου, αφιερωμένο εξαιρετικά.

"Κλείστε την πόρτα της ζωής..."

"...Που φεύγουν οι ωραίοι" τραγούδησε ο τεράστιος Στελλάρας. Θα ασπαστώ την άποψη του Πασχάλη Τερζή για τον συγκεκριμένο τραγουδιστή: "Ο Στέλιος δεν είπε μεγάλα τραγούδια, τα έκανε μεγάλα". Και έχει μερικά δίκια μαζεμένα στον λόγο του κατ'εμε. Η φωνή του ήταν σαν το παλιό καλό κρασί, μεστωμένη όσο ποτέ στα τελευταία του.  Πεισμωμένος από την δεκαετία του 70, αρνήθηκε να ξανανέβει στο πάλκο και να τραγουδήσει για να τον εκμεταλεύονται. Περνούσε το μήνημά του από τους δίσκους του. Η ερμηνεία του σε τραγούδια που εκφράζει τον ανθρώπινο πόνο και την κακουχία ήταν απερίγραπτη. Ο θάνατος του το 2001 οδήγησε ανθρώπους από όλο τον κόσμο να συρρέουν κατά χιλιάδες για το τελευταίο αντίο συνοδευόμενο από τις ατελείωτες ερμηνείες του.

Αφορμή του σημερινού μου παραλόγου είναι η χθεσινοβραδυνή μου εξόρμηση στα μπουζούκια της Β. Ελλάδος. Το αγαπημένο κομμάτι του προγράμματος ανέκαθεν ήταν το πρωινό. Την ώρα που το μαγαζί 
έχει αδειάσει κατά ένα μεγάλο μέρος, αναλαμβάνουν τα τραγούδια που θα παραμείνουν αμετάβλητα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μπέλου, Αγγελόπουλος, Διονυσίου, Καζαντζίδης, Πάνου... Άλλη κλαση, άλλη ποιότητα. Άπαντες μείνανε στις θέσεις τους παρασυρόμενοι σε 
μια χρονοδίνη στο παρελθόν, ακολουθώντας τα διηγήματα των στίχων. Απο 18 εως 88 ετών σηκώθηκαν να χορέψουν αυτά τα άσματα. Κάνείς δεν έφυγε
από το μαγαζί μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα και να σταματήσει να παίζει η ορχήστρα.

Από πότε δηλαδή μας ενδιαφέρει μόνο το ερωτικό δηλαδή; Σταματήσαν να γράφουν πλέον τέτοια τραγούδια. Ο Αγγελόπουλος τραγούδησε "Μια Μολυβιά" την στιγμή που έμαθε πως πέθαινε από την επάρατη νόσο, 
κάνοντας το τραγούδι αβάσταχτο γράφοντας ουσιαστικά τον προσωπικό του επικήδειο. Ο Διονυσίου τραγούδησε "Το παιδί με τα γυαλιά" ένα τραγούδι που κατά ένα παράξενο τροπο
με κυνηγάει και με βρίσκει στις πιο αλλόκοτες στιγμές μου. Ο Καζαντζίδης έχει πεί το
τεράστιο "Ξέρω νεκρούς", ωδή για το τελευταίο ελεύθερο αγαθό που μας έμεινε, τα όνειρα του καθενός.

Έχουν φοβερή επιρροή στον καθένα. Η κοπέλα στο μπαρ πρέπει να έσπασε γύρω στα 30 ποτήρια και γύρισε τον μισό πάγκο ανάποδα, άλλοι ρίξαν το κεφάλι κάτω και τραβούσαν βουβοί τον δικό τους δρόμο, άλλοι σαν νέοι εσταυρωμένοι προσπαθούσαν να εξιλεωθούν από
τα αμαρτήματά τους με τα χέρια στην έκταση... Δυνατές εικόνες, από αυτές που κάνουν τον άλλο δίπλα σου να αναφωνεί "Αδερφέ μου..." και να βλέπεις στα μάτια του τι εννοεί. Η μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου σε όλη της την έκταση. Μ'αρέσει που γίνομαι κομμάτια με κάτι τέτοια τραγούδια, ελάχιστα πράγματα με κάνουν να νιώθω τόσο ζωντανός.

"Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει κι έρχεται η ώρα η δικιά μου
αυτή που σαν πουκάμισο ταιριάζει με την μελαγχολία στην καρδιά μου, βραδιάζει..."

Το πετρωμένο φυγείν αδύνατο!

Πάντα το έλεγα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα ανεξήγητα σε αυτή την ζωή. Και πάρα πολλά πρέπει να παραμείνουν έτσι, ανεξήγητα. Καλό είναι να δεχόμαστε τα πράγματα όπως έρχονται, άλλοτε θα είναι δυστιχία, άλλοτε ευτυχία, άλλοτε και τα δυο μαζί. Τι είναι αυτό που το λένε μοίρα; Τι είναι αυτό που το λένε πεπρωμένο; Δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω. Δεν πα να είναι καθαρή διαδοχή τυχαίων γεγονότων; Δεν πα να είναι προμελετημένο; Εμένα μου φτάνει απλά και μόνο που συμβαίνει, δεν με ενδιαφέρει να μάθω τι και πως.

"Νύχτα ξελογιάστρα, νύχτα όμορφη, όμορφα τα άστρα και οι ουρανοί..." Όπως λέει και ο Βασιλάκης!

"Oooooh Baby, baby, it's a wild world..."

"...It's hard to get by just upon a smile" Είχα μια κουβέντα τις προάλλες που μοιραία οδηγήθηκε στο τι κάνει ο καθένας για τους γύρω του, για το σύστημα στο οποίο ζούμε και διάφορα άλλα πεπιεσμένου αέρος λόγια. Δεν ξέρω γιατί, μπορεί να φταίει το γεγονός ότι είμαι νηφάλιος πολύ καιρό, αλλά εγώ αρνούμαι να μπω στην νοοτροπία του ανεκδότου του Χριστόδουλου προ πολλών ετών, το γνωστό "Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα". Γιατί να κοιτάμε πάντα την καμπούρα του άλλου και να αψηφούμε την δικιά μας; Δεν λέω, ζούμε σε έναν κάθε άλλο παρά ρόδινο κόσμο, αλλά γιατί να μην κάνουμε και εμείς κάτι για να γίνει καλύτερος; Ας φροντίσουμε τον δικό μας μικρόκοσμο κι ας επωφεληθούν και κάποιοι παραπάνω,
τι έγινε; Η σούμα ούτως η άλλως γίνεται στο τέλος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το να μην είμαστε τόσο πεισματάρηδες και στενόμυαλοι κι ας κάνουμε και κανένα καλό παραπάνω, 
δεν χάθηκε ο κόσμος  ;)

Αχ πατρίδα μου θύμα σε κάνανε...

"Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ..." τραγούδησε κάποτε ο Παπάζογλου. Σήμερα το μεσημέρι με φώναξε το κατοικίδιό μου από το σαλόνι (για την αδερφή μου λέω) για να δω το νέο videoclip της
Άντζελας, το "Αχ πατρίδα μου". Ακολουθώντας κι αυτή τις επιταγές άλλων, έβγαλε ένα τραγούδι πατριωτικού περιεχομένου. Δεν έχω τίποτα με την Άντζελα, και πως να έχω άλλωστε. Την τραγουδίστρια Άντζελα την λατρεύω, τον άνθρωπο Άντζελα απλά τον προσπερνώ, δεν με ενδιαφέρει. Την κατακρίνανε για αυτό, λαϊκιστή την κοροϊδέψανε,
ξεθαύοντας μάλιστα και το προ πολλών ετών τραγούδι της κρατώντας την ελληνική και την τουρκική σημαία στην πίστα.

Αυτό ήταν που ερέθισε τα ηλεκτρεγερτικά σήματα μεταξύ των εγκεφαλικών μου κυττάρων 
(τι ωραία γλώσσα η Ελληνική) και θυμήθηκα την γνωστή στρατιωτική φράση ότι 
"Τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω". Προσπάθησα να αναπολήσω πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος πολιτικός είπε την αλήθεια σε αυτό τον τόπο. Ξέρετε που σταμάτησε η σκέψη μου; Γύρισε πολλά χρόνια πίσω σε κάτι που ειπώθηκε όταν ήμουνα μικρός, από τον Μητσοτάκη πάνω στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Δυστιχώς η μνήμη μου δεν με βοηθά στο να θυμηθώ την ακριβή έκφραση, αλλά σε γενικές γραμμές είχε 
αναφέρει ότι δεν έχει σημασία η αντίδραση του κόσμου (είχαν πραγματοποιηθεί 
πολλά μαζικά συλλαλητήρια τότε)  γιατί ούτως ή αλλως σε μερικά χρόνια θα το ξεχάσει. Τραγική αλήθεια για αυτόν τον τόπο...

Το παν σε μια κοινωνία είναι η διαμόρφωση της συνείδησης. Στην ναζιστική Γερμανία ο Αδόλφος με την προπαγάνδα του είχε καταφέρει να πείσει ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της τότε Γερμανίας ότι είναι η Αρεία φυλή και τους οδήγησε στο αιματοκύλισμα. Πως τους χειραγώγησε; Μα με τα μέσα που διέθετε στην εποχή του, τα βιβλία, τα σχολεία και το ραδιόφωνο. Το ίδιο κάνουν τώρα και τα Αμερικανόπουλα. Τους κρατάνε ψηλά 
τον αμανέ με την πλύση εγκεφάλου στα σχολεία, στην τηλεόραση και στα λοιπά μέσα, κάνοντάς τους να νιώθουν ανώτεροι από τους άλλους, κάνοντάς τους παράλληλα τους χειρότερους ρατσιστές όσων αφορά τις υπόλοιπες χώρες. Όχι ότι ξέρουν ότι υπάρχουν άλλες χώρες, άλλα λέμε τώρα.

Αυτού του είδους η χειραγώγηση όμως έχει δύο όψεις. Η δεύτερη πλευρά του νομίσματος είναι αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας. Χώρες όπως οι Η.Π.Α. έχουν ιστορία μόλις 2-3 αιώνων αλλά παρόλα αυτά προσπάθούν να διατηρούν το πατριωτικό τους αίσθημα υψηλά. 
Στην χώρα μας έτσι και πας να βγάλεις μια σημαία στο μπαλκόνι σου μια ημέρα 
που δεν είναι εθνική επέτειος, θα σε χαρακτηρίσουν αμέσως ρατσιστή, εθνικιστή,  
φασίστα και γραφικό .
Μας έχουν επιβάλλει το ακριβώς αντίστροφο από αυτό που συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης και στις Η.Π.Α. Στην Γερμανία, την Γαλλία στην Ιταλία κ.τ.λ. θεωρούν τον πολιτισμό τους  και κατεπέκταση την γλώσσα τους πολύ σπουδαία και αρνούνται να μάθουν άλλες γλώσσες με ευκολία και ακόμα και αν τις μάθουν τις χρησιμοποιούν παρά την θέλησή τους. Κι εμείς εδώ μαθαίνουμε τα παιδιά μας 2-3 γλώσσες...

Εξοστρακίστηκα λίγο από το θέμα μου αλλά δεν πειράζει, επανέρχομαι σε τάξη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτός ο τόπος στην αρχή έμαθε να ξεχνά, αργότερα έμαθε να μην μαθαίνει και εν τέλει έμαθε να κατακρίνει και να απομονόνει αυτούς που μαθαίνουν. Αρκετά τραγική κατάσταση για ένα ιστορικό τόπο κι ας είμαστε μια χούφτα γης. Αλλά έτσι ήταν ο Έλληνας από πάντα... 
Αυτός δεν δηλητηρίασε τον Σωκράτη; Αυτός δεν φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη; 
Αυτός δεν έβγαλε την σημαία του από τα Ίμια; "Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος" τραγούδησε κάποτε ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης. Δεν θα μπω αυτή την φορά στους λόγους που οδηγηθήκαμε εδώ, σταματώ τους συνειρμούς μου γιατί μερικές φορές γίνονται αβάσταχτοι.

Καλά που βρέχει...

"...και δεν φαίνονται τα δάκρυα" τραγούδησε κάποτε ο Bill Karras. Γιατί άραγε τα ανθρώπινα όντα με την ελεύθερη βούληση που τους χαρίστηκε τόσο απλόχερα να πρέπει να κάνουν συνεχώς ότι χειρότερο μπορούνε με αυτή; Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις να πρέπει πάντα να αφορούν την εκμετάλευση του άλλου και να καταλήγουν σε καυγάδες, χωρισμούς και έχθρες; Και το χειρότερο, γιατί μας βγαίνει αυτό το πράγμα φυσικά χωρίς να 
το εκβιάσουμε πλέον;  
"Για δες πως καταντήσαμε βρε φίλε μου καμπούρη" τραγούδησε η Γλυκερία χρόνια πριν. Γιατί τα μισά ζευγάρια που παντρεύονται να χωρίζουν; Γιατί τα παιδιά να υποβάλλονται σε αυτή την διαδικασία  και αργότερα στην ζωή τους να κάνουν και αυτά το ίδιο; Γιατί απλά να 
μην μπορέσουμε να σκεφτούμε τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας 
και μας νοιάζονται, χωρίς να τους πληγώνουμε συνεχώς και μετά να 
τρέχουμε να ζητάμε συγνώμη, και εκείνο μόνο αν ρίξουμε τον εγωισμό μας!;
Γιατί να μην κάνουμε ποτέ αυτό που μας λέει το ένστικτό μας και ας είναι και λάθος;
Γιατί πρέπει πάντα να βάζει το μυαλό μας τρικλοποδιές σε κάθε μας σκέψη και να καταστρέφουμε συχνά ότι καλύτερο έχουμε;

Περιπλανώμενες σκέψεις είναι αυτές... Ασ' τες να περιπλανιούνται...

Το φαινόμενο Πάνια

Σήμερα το πρωί καθώς προσπαθούσα να βγάλω τα προς το ζήν χτύπησε το κινητό ενός πελάτη υπό τον ήχο του γνωστού πλέον αθίγγανου από την Πάνια, του Παρασκευά. Για μια ακόμα φορά αναλογίστηκε ο κάφρικος εγκέφαλος μου πόση τηλεθέαση έχει η συγκεκριμένη τηλεπαρουσιάστρια εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Η πανέξυπνη Αννίτα πάντα έπιανε τον παλμό του κόσμου και προσέφερε εκπομπές που κατά κύριο λόγο εκμεταλεύονται ανθρώπους με σχεδόν όλους τους δυνατούς τρόπους. Ως άτομο με ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα αναπηρίας, είμαι όπως είναι φυσικό κάθετος σε όποια εκμετάλλευση (γιατί περί εκμετάλλεσης πρόκειται) αυτών των ανθρώπων, πνευματικής αναπηρίας στην προκειμένη περίπτωση. Και προσοχή, αναφέρομαι σε όσους έχουν πραγματικά πρόβλημα, όχι στους τυχοδιώκτες δημοσιότητας που παρευρίσκονται εκεί με την θέλησή τους. Προσωπικά αυτοί δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, με ενδιαφέρουν αυτοί που δεν έχουν την δυνατότητα της καθαρής βούλησης. Όπως δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε σε έναν τυφλό "κοίτα αυτόν τον όμορφο πίνακα", έτσι δεν είναι φρόνιμο να ζητάς από αυτούς να κάνουν θεατρικά σκετσάκια και να τραγουδάνε θυσιάζοντάς τους στον βωμό την τηλεθέασης.

Ωπ, η μαγική λέξη, "Τηλεθέαση"... Είναι αυτονόητο ότι αν αυτά που έκανε δεν είχαν απήχηση στον κοσμάκη απλά δεν θα υπήρχαν. Αλλά στην σύγχρονη κοινωνία, παγκοσμίως όχι μόνο στην χώρα μας, μαίνεται μια ακαταλόγηστη ζήτηση για την, υπό αγγλοσαξονική έννοια, "trash tv". Ο ανθρώπινος πόνος, το ανθρώπινο πρόβλημα μαζί με την ανθρώπινη χαζομάρα σε ένα συνοθύλλευμα που ταλαιπωρεί τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Ή μήπως όχι; Έχω αρχίσει να διαμορφώνω την εντύπωση ότι η ευρεία μάζα βλέπει αυτού του είδους τις εκπομπές για να γελάσει εις βάρος κάποιων που θεωρούν (λανθασμένα) κατώτερούς τους. Γελάνε με τα προβλήματά τους ή με τα stunt που τους βάζουν τόσο περίτεχνα να εκτελούν, παρηγορόντας τους εαυτούς τους υποσυνείδητα ότι "υπάρχουν και χειρότερα άπο εμάς". Όπως λέω πάντοτε, ποτέ δεν θα μπορούσα να κατηγορήσω κάποιον για αυτό που είναι. θα μπορούσα όμως να τον κατηγορήσω και να τον σχολιάσω για τις πράξεις του, που έκανε με την θέλησή του.

Κι όμως, αυτού του είδους οι εκπομπές καταφέρνουν να έχουν τρομερή απήχηση. Ίσως η ανθρώπινη εκμετάλευση στις μέρες μας είναι ένα άριστο παυσίπονο για προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας. Όπως είναι φυσικό το πραγματικό πρόβλημα το έχουμε εμείς και όχι αυτοί που με τόσο ευκολία γελάμε εις βάρος τους.

Διερωτώμαι, γιατί δεν χρησιμοποιεί την ευφυία της όπως έκανε παλιότερα η Μαλβίνα καυτηριάζοντας αυτούς που πραγματικά πρέπει; Προφανώς δεν θα είχε ποτέ την ίδια απήχηση, οπότε και ακολουθούμε την πεπατημένη και συνεχίζουμε να ποτίζουμε τα φυτά που τόσα χρόνια πριν έχουμε σπείρει. Ζήτω η trash tv λοιπόν and long live the queen...

Φαρισαϊσμού συνέχεια

Ωραία, τώρα που τοποθετήθηκαν στο θέμα του ποδοσφαίρου οι τρισμέγιστοι πολιτικοί μας και αφού μας έδωσαν τις τεράστιες προτάσεις τους, το πρόβλημα της βίας λύθηκε. Αφού το είπε η Στάη και ο Παυλόπουλος ρε παιδί μου το θέμα λύθηκε, ώρα να ξαναξεκινήσουν τα πρωταθλήματα. Να διαλυθούν οι ΠΑΕ (Παπαρήγα speaking), να διαλυθούν οι οργανωμένοι σύνδεσμοι (Υπουργός Μακ. Θράκης speaking)
και άλλες τέτοιες παπαρολογίες που συνήθως λένε οι πολιτικοί που με τόσο θέρμη θα υποστηριχθούν στις εκλογές του χρόνου.

Το πλάνο της κυβέρνησης, 16 μέρες χωρίς αθλητική δραστηριότητα και νέα μέτρα από την νέα χρονιά αλλά Ιταλία. Σε ελεύθερη μετάφραση; Ας περάσει το Πάσχα να το ξεχάσουν τα κανάλια και τους φιλάθλους ποιός τους μαμάει. Εύκολα ξεχνάει ο Έλληνας βρε αδερφέ. Θα απαγορευθούν λέει οι φίλαθλοι στα ακατάλληλα γήπεδα. Μα όταν στην Ιταλία μιλάνε για ακατάλληλα γήπεδα, μιλάνε για γήπεδα, ούτε για γιαπιά ούτε για χωράφια. Γιατί για χωράφια μιλάμε στην Ελλάδα. Από υποδομή σκίζουμε. Αν πραγματικά θέλανε να πάρουν μέτρα δεν θα λέγανε τέτοιες αλοφροσύνες. Ηλεκτρονικά εισιτήρια; Ναι καλά, last year. Κάμερες; Έχει να πέσει ξήλωμα που θα πάει σύννεφο. Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες αν στις μεταξύ τους συζητήσεις μας προσφονούν ως ζώα ή ως ηλίθιους.

Οι πολιτικοί δεν κάνουν κουμάντο στο ποδόσφαιρο; Τα καμώματα του Κοσκοτά ποιός τα μπάλωσε; Τα καμώματα του καπετάνιου πριν από αυτόν; Ποιος τοποθετεί τους "μεγαλομέτοχους" στις ΠΑΕ; Ποιος μέσα σε μία νύχτα βάζει σε μια τάξη τα ασυμάζευτα; Οι βουλευτές δεν τα κάνουνε; Ο Βενιζέλος δεν υπερασπίστηκε στα δικαστήρια τον ΠΑΟΚ και στην πρώτη του τετραετία βγηκε πρώτος σε ψήφους στην περιφέρεια του; Ο Ιωαννίδης δεν το έριξε στο Αριανηλίκι και βγήκε περπατώντας; Ο Φασούλας τι έκανε στον Πειραιά; Ο Λιάνης; Χειραγωγούν τον αθλητισμό προς δικό τους ώφελος κι μας πουλάνε φούμαρα ότι θέλουν να τον γιατρέψουν; Είναι σαν να μου λες ότι το κράτος θέλει να καταπολεμήσει το κάπνισμα και το αλκοόλ από την στιγμή που το 75% της τιμής τους είναι φόρος του κράτους!

Νομίζετε ότι η βία στη βία απότελεί λύση στην κοινωνία που δημιουργήσατε; Νομίζετε ότι οι κινητοποιήσεις των φοιτητών γίνανε γιατί τους αρέσει η κρεπάλη; Αυτό που τους παραδώσατε δεν τους αρέσει. Θέλετε να αξυγιάνετε τον αθλητισμό; Γλιτώστε τα γήπεδα από την παρουσία σας, διαπαιδαγωγήστε σωστά τα νέα παιδιά και αφήστε την αστηνομία να κάνει την δουλειά της χωρί να φοβάστε το πολιτικό κόστος. Αφήστε να μπει ο σπόρος και αν καρποφορίσει θα το μάθουμε στα χρόνια που έπονται.

Σημεία των καιρών ή κατάντια;

Καλησπέρα σας, καλωσήρθατε, πάμε σιγά-σιγά...

Έτσι ξεκινάμε λοιπόν, δανειζόμενοι λόγια γνωστού λαϊκού αηδού. Αφορμή αυτού του βήματός μου στον έξω κόσμο ήταν τα χθεσινά επεισόδεια με την τραγική κατάληξη στην Παιανία. Αν πάρει κανείς και δει τις εφημερίδες του περασμένου αιώνα με έκπληξη θα παρατηρήσει ότι τα ίδια προβλήματα που βασανίζανε τον ελληνικό λαό ήταν τα ίδια. Πορείες, διαμαρτηρίες, απεργίες, αμφιβολίες για την ποιότητα της νεολαίας και εγκλήματα ήταν τα ίδια με σήμερα, με τις ανάλογες προσθήκες του 21ου αιώνος βέβαια. Και πάντα προσπαθούσαν να βρουν υπάιτιους και να ρίξουν τις ευθύνες πρώτοι τι ευθύνες.

Παρατηρήσαμε για μια ακόμη φορά τους γνωστούς μετασεισμούς στα παράθυρα των ειδήσεων, στα ραδιόφωνα και στις στήλες των εφημερίδων την προσπάθεια να βρουν ποιός είναι ο υπεύθυνος αυτής της τραγικής κατάληξης, κάνοντας αγώνα δρόμου για το ποιός θα επιρίψει τις πιο πολλές ευθύνες. Ευθύνες της αστυνομίας, ευθύνες της πολιτείας, ευθύνες των συνδέσμων... Όπως πάντα όμως κανείς δεν βλέπει την δική του την καμπούρα, παρά σχολιάζει την καμπούρα του γείτονα όπως έλεγε κάποτε (δυστιχώς) ο σοφός λαός μας.

Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που κάποιοι αποκαλούν μοίρα, αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι με την γέννηση ενός παιδιού μπορείς να προδιαγράψεις την πορεία του στην ζωή. Ποιος από εμάς έχει πάει σε μαιευτήριο και έχει πει "Αυτός θα γίνει επιχειρηματίας, αυτή ιερόδουλη, αυτή έμπορος, αυτός δολοφόνος" κ.τ.λ. Και έρχομαι στο επίμαχο ερώτημα: Δολοφόνος είναι αυτός που κάνει την πράξη ή αυτός που είναι ηθικός αυτουργός; Το σοβαρότερο έγκλημα είναι η πράξη ή αυτά που οδήγησαν στην συγκεκριμένη πράξη; Πως μπορείς να έχεις απαιτήσεις από κάποιον όταν εσύ ο ίδιος έχεις κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να τον οδηγήσεις στο συγκεκριμένο έγκλημα; Όταν του δείχνεις καθημερινά από την ημέρα που γεννιέται ότι αυτά τα εγκλήματα παραμένουν ατιμώρητα, πως θες εσύ να σφυρηλατήσει χαρακτήρα ούτως ώστε να αποτρέψει ένα βίο εγκλήματος;

Μήπως τελικά ισχύει αυτό που άκουσα σήμερα σε αθλητικό ραδιόφωνο επί του θέματος; "Παθαίνουμε αυτά που μας αξίζουν, σκ@τ@ στα μούτρα μας". Έτσι μας παρέδωσαν αυτό τον τόπο, ίδια και χειρότερα θα τον παραδώσουμε και εμείς στις επόμενες γεννιές. Ο ωχαδερφισμός που μας διακατέχει άλλωστε είναι πιο έντονος από ποτέ.

to be continued...