"...Που φεύγουν οι ωραίοι" τραγούδησε ο τεράστιος Στελλάρας. Θα ασπαστώ την άποψη του Πασχάλη Τερζή για τον συγκεκριμένο τραγουδιστή: "Ο Στέλιος δεν είπε μεγάλα τραγούδια, τα έκανε μεγάλα". Και έχει μερικά δίκια μαζεμένα στον λόγο του κατ'εμε. Η φωνή του ήταν σαν το παλιό καλό κρασί, μεστωμένη όσο ποτέ στα τελευταία του. Πεισμωμένος από την δεκαετία του 70, αρνήθηκε να ξανανέβει στο πάλκο και να τραγουδήσει για να τον εκμεταλεύονται. Περνούσε το μήνημά του από τους δίσκους του. Η ερμηνεία του σε τραγούδια που εκφράζει τον ανθρώπινο πόνο και την κακουχία ήταν απερίγραπτη. Ο θάνατος του το 2001 οδήγησε ανθρώπους από όλο τον κόσμο να συρρέουν κατά χιλιάδες για το τελευταίο αντίο συνοδευόμενο από τις ατελείωτες ερμηνείες του.
Αφορμή του σημερινού μου παραλόγου είναι η χθεσινοβραδυνή μου εξόρμηση στα μπουζούκια της Β. Ελλάδος. Το αγαπημένο κομμάτι του προγράμματος ανέκαθεν ήταν το πρωινό. Την ώρα που το μαγαζί
έχει αδειάσει κατά ένα μεγάλο μέρος, αναλαμβάνουν τα τραγούδια που θα παραμείνουν αμετάβλητα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μπέλου, Αγγελόπουλος, Διονυσίου, Καζαντζίδης, Πάνου... Άλλη κλαση, άλλη ποιότητα. Άπαντες μείνανε στις θέσεις τους παρασυρόμενοι σε
μια χρονοδίνη στο παρελθόν, ακολουθώντας τα διηγήματα των στίχων. Απο 18 εως 88 ετών σηκώθηκαν να χορέψουν αυτά τα άσματα. Κάνείς δεν έφυγε
από το μαγαζί μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα και να σταματήσει να παίζει η ορχήστρα.
Από πότε δηλαδή μας ενδιαφέρει μόνο το ερωτικό δηλαδή; Σταματήσαν να γράφουν πλέον τέτοια τραγούδια. Ο Αγγελόπουλος τραγούδησε "Μια Μολυβιά" την στιγμή που έμαθε πως πέθαινε από την επάρατη νόσο,
κάνοντας το τραγούδι αβάσταχτο γράφοντας ουσιαστικά τον προσωπικό του επικήδειο. Ο Διονυσίου τραγούδησε "Το παιδί με τα γυαλιά" ένα τραγούδι που κατά ένα παράξενο τροπο
με κυνηγάει και με βρίσκει στις πιο αλλόκοτες στιγμές μου. Ο Καζαντζίδης έχει πεί το
τεράστιο "Ξέρω νεκρούς", ωδή για το τελευταίο ελεύθερο αγαθό που μας έμεινε, τα όνειρα του καθενός.
Έχουν φοβερή επιρροή στον καθένα. Η κοπέλα στο μπαρ πρέπει να έσπασε γύρω στα 30 ποτήρια και γύρισε τον μισό πάγκο ανάποδα, άλλοι ρίξαν το κεφάλι κάτω και τραβούσαν βουβοί τον δικό τους δρόμο, άλλοι σαν νέοι εσταυρωμένοι προσπαθούσαν να εξιλεωθούν από
τα αμαρτήματά τους με τα χέρια στην έκταση... Δυνατές εικόνες, από αυτές που κάνουν τον άλλο δίπλα σου να αναφωνεί "Αδερφέ μου..." και να βλέπεις στα μάτια του τι εννοεί. Η μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου σε όλη της την έκταση. Μ'αρέσει που γίνομαι κομμάτια με κάτι τέτοια τραγούδια, ελάχιστα πράγματα με κάνουν να νιώθω τόσο ζωντανός.
"Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει κι έρχεται η ώρα η δικιά μου
αυτή που σαν πουκάμισο ταιριάζει με την μελαγχολία στην καρδιά μου, βραδιάζει..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου