"Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό;"

"Με μιάς θαρείς κι απ'την καρδιά μου ξέκοψε, κι αυτή την στιγμή που πλημμυρίζω χαρά, ανέβηκε ως τα χείλη μου και μ'έπνιξε, φυλάξου για το τέλος θα μου πεις..."

Το υπέροχο αυτό άκουσμα του Παπάζογλου περιέργως με συνοδεύει σε διάφορες περιόδους της ζωής μου, κατά ένα πολύ παράξενο τρόπο, με ακολουθεί και τώρα. "Θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό", ούτως ή άλλως ξέρουμε να πληρώνουμε τα λάθη μας.

"Κι όλπιζα να λησμονηθούν οι πόνοι που με κρίνουν
κ' εγώ θωρώ χειρότεροι και πλιά βαριοί απομείναν.
Κι όσο μακραίνω απ'την φωτιά, θωρώ πως πλιά με καίγει
κι ο Πόθος με χειρότερα άρματα με παιδεύγει.
Αυτός λαβώνει από κοντά κι από μακριά σκοτώνει
κι ώστε να φεύγω, να γλακώ, με τα φτερά με σώνει.
Ολημερνίς την στόρισην κείνης οπου με κρίνει
μου βάνει μες τον λογισμόν, κ' εκεί μου την αφήνει.
Κι α' θέσω ν'αποκοιμηθώ, τα μάτια μου ως καμνύσουν
μου δείχνει πως τα χείλη της σκυφτού' να με φιλήσουν"

Από τον Ερωτόκριτο του Βιντσέντζου Κορνάρου, αφιερωμένο εξαιρετικά.