Λάθος δρόμο πήραμε καρδιά...

...Ρίξαμε ανάποδη ζαριά λέει το άσμα. Είναι πραγματικά υπέροχο πως κάποιες μικρές αποφάσεις αποβαίνουν να είναι απίστευτα οδυνηρές και αντίστροφα όταν εν τέλει ζεις μεγάλες στιγμές!

Πάντα ήμουν υπέρμαχος της απλότητας και συνέχεια λοξοδρομώ από την στράτα μου με όλα αυτά που τραβάω μια ζωή. Τις τελευταίες μέρες άρχισα σιγά σιγά να θυμάμαι κάποια πράγματα που δεν θα έπρεπε ποτέ να λησμονήσω. Ας είναι καλά το φτωχομπούζουκό μου εκεί στον Ψηλορείτη. Είναι απίστευτο που μπορεί να φτάσει κάποιος όταν έχει το κατάλληλο άτομο δίπλα του. Να ξεκινάς οπλισμένος μόνο με την σιγουριά που σου προσδίδει η παρουσία του και μόνο δίπλα σου.  Ακόμα και οι χειρότερες εμπειρίες στην ζωή τότε γίνονται μαθήματα και οι πραγματικά υπέροχες στιγμές αποκτούν μεγαλύτερη αξία γιατί τις κρατάς γερά σαν φυλακτό και οδηγό για μεγαλύτερα πράγματα. 

Το παρακάτω ποιηματάκι είναι αφιερωμένο σε ένα άτομο που το λατρεύω με όλη μου την φυσική και ψυχική υπόσταση:
----------------------------------------------------------------------------------------

Είναι θολή η κρίση μας, μελαχροινό μου αστέρι
σε μονοπάτια αδιάβατα πολλές φορές πηγαίνει.
Εγκλήματα έκανε πολλά εις βάρος της καρδιάς μας
κι η δόλια από κακοτοπιά, προς τον χαμό διαβαίνει.

Ευχή, κατάρα, προσευχή κι όρκο βαρύ σου κάνω
πως αν η δόλια δεν σωθεί, πρώτα θε να πεθάνω.
Να πάω πρώτος στον χαμό, να πάω στον βαρκάρη
να τον επαίξω δυο μπηχτές, εσένα πριν αποκάνει.

Μα είν'η κράση μας γερή και τον καημό τον σβήνει
κι όσο κι αν κλαίει και πονεί, τη γη δεν την αφήνει.
Ως έχει μάθει να πονά, ξέρει και ν'αγαπάει
και τούτο το συναίσθημα όλα τα ξεπερνάει.

Όσο κι αν ζούμε χωριστά, πρόβλημα δεν θωρούμε
γιατί στην σκέψη σίγουρα εμείς θα ανταμούμε.
Κι όσο περνάει ο καιρός, διαβαίνει κι η ζωή μας
λόγια χαράς, γλυκόλογα, μαζί θα ξαναπούμε.