Το φαινόμενο Πάνια

Σήμερα το πρωί καθώς προσπαθούσα να βγάλω τα προς το ζήν χτύπησε το κινητό ενός πελάτη υπό τον ήχο του γνωστού πλέον αθίγγανου από την Πάνια, του Παρασκευά. Για μια ακόμα φορά αναλογίστηκε ο κάφρικος εγκέφαλος μου πόση τηλεθέαση έχει η συγκεκριμένη τηλεπαρουσιάστρια εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Η πανέξυπνη Αννίτα πάντα έπιανε τον παλμό του κόσμου και προσέφερε εκπομπές που κατά κύριο λόγο εκμεταλεύονται ανθρώπους με σχεδόν όλους τους δυνατούς τρόπους. Ως άτομο με ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα αναπηρίας, είμαι όπως είναι φυσικό κάθετος σε όποια εκμετάλλευση (γιατί περί εκμετάλλεσης πρόκειται) αυτών των ανθρώπων, πνευματικής αναπηρίας στην προκειμένη περίπτωση. Και προσοχή, αναφέρομαι σε όσους έχουν πραγματικά πρόβλημα, όχι στους τυχοδιώκτες δημοσιότητας που παρευρίσκονται εκεί με την θέλησή τους. Προσωπικά αυτοί δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, με ενδιαφέρουν αυτοί που δεν έχουν την δυνατότητα της καθαρής βούλησης. Όπως δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε σε έναν τυφλό "κοίτα αυτόν τον όμορφο πίνακα", έτσι δεν είναι φρόνιμο να ζητάς από αυτούς να κάνουν θεατρικά σκετσάκια και να τραγουδάνε θυσιάζοντάς τους στον βωμό την τηλεθέασης.

Ωπ, η μαγική λέξη, "Τηλεθέαση"... Είναι αυτονόητο ότι αν αυτά που έκανε δεν είχαν απήχηση στον κοσμάκη απλά δεν θα υπήρχαν. Αλλά στην σύγχρονη κοινωνία, παγκοσμίως όχι μόνο στην χώρα μας, μαίνεται μια ακαταλόγηστη ζήτηση για την, υπό αγγλοσαξονική έννοια, "trash tv". Ο ανθρώπινος πόνος, το ανθρώπινο πρόβλημα μαζί με την ανθρώπινη χαζομάρα σε ένα συνοθύλλευμα που ταλαιπωρεί τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Ή μήπως όχι; Έχω αρχίσει να διαμορφώνω την εντύπωση ότι η ευρεία μάζα βλέπει αυτού του είδους τις εκπομπές για να γελάσει εις βάρος κάποιων που θεωρούν (λανθασμένα) κατώτερούς τους. Γελάνε με τα προβλήματά τους ή με τα stunt που τους βάζουν τόσο περίτεχνα να εκτελούν, παρηγορόντας τους εαυτούς τους υποσυνείδητα ότι "υπάρχουν και χειρότερα άπο εμάς". Όπως λέω πάντοτε, ποτέ δεν θα μπορούσα να κατηγορήσω κάποιον για αυτό που είναι. θα μπορούσα όμως να τον κατηγορήσω και να τον σχολιάσω για τις πράξεις του, που έκανε με την θέλησή του.

Κι όμως, αυτού του είδους οι εκπομπές καταφέρνουν να έχουν τρομερή απήχηση. Ίσως η ανθρώπινη εκμετάλευση στις μέρες μας είναι ένα άριστο παυσίπονο για προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας. Όπως είναι φυσικό το πραγματικό πρόβλημα το έχουμε εμείς και όχι αυτοί που με τόσο ευκολία γελάμε εις βάρος τους.

Διερωτώμαι, γιατί δεν χρησιμοποιεί την ευφυία της όπως έκανε παλιότερα η Μαλβίνα καυτηριάζοντας αυτούς που πραγματικά πρέπει; Προφανώς δεν θα είχε ποτέ την ίδια απήχηση, οπότε και ακολουθούμε την πεπατημένη και συνεχίζουμε να ποτίζουμε τα φυτά που τόσα χρόνια πριν έχουμε σπείρει. Ζήτω η trash tv λοιπόν and long live the queen...