Καλά που βρέχει...

"...και δεν φαίνονται τα δάκρυα" τραγούδησε κάποτε ο Bill Karras. Γιατί άραγε τα ανθρώπινα όντα με την ελεύθερη βούληση που τους χαρίστηκε τόσο απλόχερα να πρέπει να κάνουν συνεχώς ότι χειρότερο μπορούνε με αυτή; Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις να πρέπει πάντα να αφορούν την εκμετάλευση του άλλου και να καταλήγουν σε καυγάδες, χωρισμούς και έχθρες; Και το χειρότερο, γιατί μας βγαίνει αυτό το πράγμα φυσικά χωρίς να 
το εκβιάσουμε πλέον;  
"Για δες πως καταντήσαμε βρε φίλε μου καμπούρη" τραγούδησε η Γλυκερία χρόνια πριν. Γιατί τα μισά ζευγάρια που παντρεύονται να χωρίζουν; Γιατί τα παιδιά να υποβάλλονται σε αυτή την διαδικασία  και αργότερα στην ζωή τους να κάνουν και αυτά το ίδιο; Γιατί απλά να 
μην μπορέσουμε να σκεφτούμε τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας 
και μας νοιάζονται, χωρίς να τους πληγώνουμε συνεχώς και μετά να 
τρέχουμε να ζητάμε συγνώμη, και εκείνο μόνο αν ρίξουμε τον εγωισμό μας!;
Γιατί να μην κάνουμε ποτέ αυτό που μας λέει το ένστικτό μας και ας είναι και λάθος;
Γιατί πρέπει πάντα να βάζει το μυαλό μας τρικλοποδιές σε κάθε μας σκέψη και να καταστρέφουμε συχνά ότι καλύτερο έχουμε;

Περιπλανώμενες σκέψεις είναι αυτές... Ασ' τες να περιπλανιούνται...