Η κληρονομιά μας σε αυτή την ζωή είναι πως θα σε θυμούνται...

Θυμάμαι σε μια συζήτηση μεταξύ αλκοολοποσίας, την απορία που είχε εκφράσει ο πατέρας μου σε ένα θείο μου, "Αν θα κάνει κανείς από τους απογόνους μας αυτά που κάνουμε εμείς". Φυσικά τα ακριβή λόγια δεν ήταν αυτά, αλκοολοποσία γαρ, αλλά σε γενικές γραμμές καταλάβατε τι εννοώ. Η απάντηση ήταν σοφή από τον θείο. Έχει δει ότι το μάτι μας γυαλίζει, "Μην στεναχωριέσαι, θα έρθει και η δική τους σειρά".

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!!! Έχω ζήσει πολύ μεγάλες και ωραίες στιγμές στα πιο απίθανα μέρη. Αν υπάρχει κάτι που μου έχουν μάθει καλά είναι να γλεντάω. Όπως λέει και το άσμα του μεγάλου Στράτου " Στου παράδεισου την πόρτα σε ρωτάνε πρώτα κι αν δεν γλέντησες ποτέ σου μέσα δεν θα μπεις". Και όντως απλά περιμένουμε την σειρά μας, δυστιχώς ή ευτυχώς ένας ένας εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο και θα έρθει η δική μας η σειρά να γίνουμε ενεργά μέλη των οικογενειών μας, να παίρνουμε εμείς τα βουνά και τα λαγκάδια.

Βέβαια το γεγονός ότι έχω μάθει να περνάω καλά έχει και μερικά drawbacks. Ξέρω ότι πολλές φορές γίνομαι βάρος ή φέρομαι παράλογα ακόμα και στις πιο απλές κρασοκατανύξεις. Θέλω πάντα το κάτι παραπάνω, θέλω να είμαι όσο πιο οργανωμένος γίνεται. Έχω ξεφύγει από τα συμβατά όρια του απλού και φαίνεται λίγο εξωγήινο σε πολλούς. Δεν βαριέσαι, σε όποιον αρέσουμε, στους άλλους ξύδι :P

Έχω πολύ καιρό να ανέβω στο ησυχαστήριο, πρέπει να μερημνίσω να πάω...