...Ρίξαμε ανάποδη ζαριά λέει το άσμα. Είναι πραγματικά υπέροχο πως κάποιες μικρές αποφάσεις αποβαίνουν να είναι απίστευτα οδυνηρές και αντίστροφα όταν εν τέλει ζεις μεγάλες στιγμές!
Πάντα ήμουν υπέρμαχος της απλότητας και συνέχεια λοξοδρομώ από την στράτα μου με όλα αυτά που τραβάω μια ζωή. Τις τελευταίες μέρες άρχισα σιγά σιγά να θυμάμαι κάποια πράγματα που δεν θα έπρεπε ποτέ να λησμονήσω. Ας είναι καλά το φτωχομπούζουκό μου εκεί στον Ψηλορείτη. Είναι απίστευτο που μπορεί να φτάσει κάποιος όταν έχει το κατάλληλο άτομο δίπλα του. Να ξεκινάς οπλισμένος μόνο με την σιγουριά που σου προσδίδει η παρουσία του και μόνο δίπλα σου. Ακόμα και οι χειρότερες εμπειρίες στην ζωή τότε γίνονται μαθήματα και οι πραγματικά υπέροχες στιγμές αποκτούν μεγαλύτερη αξία γιατί τις κρατάς γερά σαν φυλακτό και οδηγό για μεγαλύτερα πράγματα.
Το παρακάτω ποιηματάκι είναι αφιερωμένο σε ένα άτομο που το λατρεύω με όλη μου την φυσική και ψυχική υπόσταση:
----------------------------------------------------------------------------------------
Είναι θολή η κρίση μας, μελαχροινό μου αστέρι
σε μονοπάτια αδιάβατα πολλές φορές πηγαίνει.
Εγκλήματα έκανε πολλά εις βάρος της καρδιάς μας
κι η δόλια από κακοτοπιά, προς τον χαμό διαβαίνει.
Ευχή, κατάρα, προσευχή κι όρκο βαρύ σου κάνω
πως αν η δόλια δεν σωθεί, πρώτα θε να πεθάνω.
Να πάω πρώτος στον χαμό, να πάω στον βαρκάρη
να τον επαίξω δυο μπηχτές, εσένα πριν αποκάνει.
Μα είν'η κράση μας γερή και τον καημό τον σβήνει
κι όσο κι αν κλαίει και πονεί, τη γη δεν την αφήνει.
Ως έχει μάθει να πονά, ξέρει και ν'αγαπάει
και τούτο το συναίσθημα όλα τα ξεπερνάει.
Όσο κι αν ζούμε χωριστά, πρόβλημα δεν θωρούμε
γιατί στην σκέψη σίγουρα εμείς θα ανταμούμε.
Κι όσο περνάει ο καιρός, διαβαίνει κι η ζωή μας
λόγια χαράς, γλυκόλογα, μαζί θα ξαναπούμε.
Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007
Καληνύχτα σας...
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για μια καληνύχτα από ένα νανούρισμα του Μάνου Χατζιδάκη
Μάνος Χατζιδάκης - Νανούρισμα (από τον ματωμένο γάμο)
--------------------------------------------------------------
Νάνι το παιδί μου νάνι
που δεν ήθελε νερό
τ' άλογο μας το μεγάλο.
Αχ καρδούλα μου ποιος ξέρει
τι να λέει το ποταμάκι
στο λιβάδι το χλωρό.
Νάνι το νερό το μαύρο
μες στα πράσινα χορτάρια
που ψιλό τραγούδι πιάνει.
Νάνι την τριανταφυλλιά μου
που τη γης δακρυοποτίζει τ' άλογο μας το καλό.
Τ' έχει πόδια λαβωμένα
τραχηλιά κρουσταλιασμένη
τ' έχει έν' ασημένιο λάζο
καρφωμένο μες στα μάτια.
Μόνο μια φορά σαν είδε τ' αντρειωμένα τα βουνά
εχλιμίντρισε κι εχάθη στα νερά τα σκοτεινά.
Αχ πού πήγες άλογό μου που δεν ήθελες να πιεις,
αχ μαράζι μες στο χιόνι. Νάνι το γαρούφαλό μου
που τη γης δάκρυο ποτίζει, τ' άλογό μας το καλό.
Μην έρχεσαι μη μπαίνεις, το παρεθύρι κλείστο
με φυλλωσιές ονείρου, μ' όνειρα φυλλωσιάς.
Κοιμάται το παιδάκι μου, σωπαίνει το μωρό μου.
Αχ πού πήγες άλογό μου που δεν ήθελες να πιεις,
άλογο της χαραυγής.
-------------------------------------------------------
Μάνος Χατζιδάκης - Νανούρισμα (από τον ματωμένο γάμο)
--------------------------------------------------------------
Νάνι το παιδί μου νάνι
που δεν ήθελε νερό
τ' άλογο μας το μεγάλο.
Αχ καρδούλα μου ποιος ξέρει
τι να λέει το ποταμάκι
στο λιβάδι το χλωρό.
Νάνι το νερό το μαύρο
μες στα πράσινα χορτάρια
που ψιλό τραγούδι πιάνει.
Νάνι την τριανταφυλλιά μου
που τη γης δακρυοποτίζει τ' άλογο μας το καλό.
Τ' έχει πόδια λαβωμένα
τραχηλιά κρουσταλιασμένη
τ' έχει έν' ασημένιο λάζο
καρφωμένο μες στα μάτια.
Μόνο μια φορά σαν είδε τ' αντρειωμένα τα βουνά
εχλιμίντρισε κι εχάθη στα νερά τα σκοτεινά.
Αχ πού πήγες άλογό μου που δεν ήθελες να πιεις,
αχ μαράζι μες στο χιόνι. Νάνι το γαρούφαλό μου
που τη γης δάκρυο ποτίζει, τ' άλογό μας το καλό.
Μην έρχεσαι μη μπαίνεις, το παρεθύρι κλείστο
με φυλλωσιές ονείρου, μ' όνειρα φυλλωσιάς.
Κοιμάται το παιδάκι μου, σωπαίνει το μωρό μου.
Αχ πού πήγες άλογό μου που δεν ήθελες να πιεις,
άλογο της χαραυγής.
-------------------------------------------------------
Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007
Γράμμα σε ένα ποιητή
Το παράτησα το κατάστημα πολύ καιρό, ακούσια μεν, αδικαιολόγητα δε. Περιπλανώμενες σκέψεις είναι αυτές άλλωστε, ότι θέλουν κάνουν.
Αυτό που λατρεύουμε οι πιο πολλοί στο όλο θέμα googling είναι ότι σου βγάζει καμιά φορά αναπάντεχα αποτελέσματα. Σε μία απο αυτές τις αναζητήσεις μου έπεσα επάνω στο ακόλουθο ποίημα.
Σε πολλούς είναι γνωστό από το τραγούδι του Ζερβουδάκη "Γράμμα σε ένα ποιητή". Το ακριβές ιστορικό του είναι ότι όταν ο ποιητής Καίσαρ Εμμανουήλ σε μια επιστολή του ανέφερε στον ποιητή Καββαδία "Φαίνεται πια πως τίποτα -τίποτα δεν μας σώζει...", ο δεύτερος μεγαλούργησε και του απάντησε με το συγκεκριμένο ποίημα. Απολαύστε το:
==============================================
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.
=================================
Απλά καταπληκτικό. Μπορεί μια εικόνα να αξιζει όσο χίλιες λέξεις αλλά κάποιες φορές
όταν οι λέξεις προσπαθούν να εξωτερικέψουν την ψυχοσύνθεση μιας στιγμής ή ενός συναισθήματος , το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Αυτά για αρχή, επιστροφή
στο διάβασμα τώρα.
Αυτό που λατρεύουμε οι πιο πολλοί στο όλο θέμα googling είναι ότι σου βγάζει καμιά φορά αναπάντεχα αποτελέσματα. Σε μία απο αυτές τις αναζητήσεις μου έπεσα επάνω στο ακόλουθο ποίημα.
Σε πολλούς είναι γνωστό από το τραγούδι του Ζερβουδάκη "Γράμμα σε ένα ποιητή". Το ακριβές ιστορικό του είναι ότι όταν ο ποιητής Καίσαρ Εμμανουήλ σε μια επιστολή του ανέφερε στον ποιητή Καββαδία "Φαίνεται πια πως τίποτα -τίποτα δεν μας σώζει...", ο δεύτερος μεγαλούργησε και του απάντησε με το συγκεκριμένο ποίημα. Απολαύστε το:
==============================================
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.
=================================
Απλά καταπληκτικό. Μπορεί μια εικόνα να αξιζει όσο χίλιες λέξεις αλλά κάποιες φορές
όταν οι λέξεις προσπαθούν να εξωτερικέψουν την ψυχοσύνθεση μιας στιγμής ή ενός συναισθήματος , το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Αυτά για αρχή, επιστροφή
στο διάβασμα τώρα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
